شخصیت جذاب و ویژه مسعود کیمیایی و جایگاه منحصر به فردش در سینمای ایران باعث شده چند مستند درباره او ساخته شود، مستند 'قیصر، چهل سال بعد' یکی از این تجربه‌ها است که به بهانه مروری بر یکی از ستایش شده‌ترین فیلمهای این کارگردان ساخته شده است.
'قیصر، چهل سال بعد' مروری بر روند ساخت فیلم سینمایی 'قیصر' و تاثیر آن بر تاریخ سینمای ایران است. مسعود نجفی کارگردان این مستند با استفاده از حضور شخصیتهایی که در ساخت 'قیصر' سهمی داشته‌اند این خاطره‌ها را از خلال گپ‌هایی صمیمی و دوستانه روایت می‌کند. فیلم جزئیات جالبی دارد که بیشتر به ماجرای اکران و دیده شدن فیلم برمی‌گردد. در نماهایی عباس شباویز تهیه‌کننده این فیلم درباره استقبال مردم و هجوم به سینماها صحبت می‌کند که کمتر درباره 'قیصر' به این بخش‌ها پرداخته شده است.
اما اطلاعات دیگر چندان تازه و دست اول نیست، البته مخاطبی که کمتر مطالعه سینمایی دارد یا گفتگوهای کیمیایی را کمتر مرور کرده شاید از شنیدن خاطره‌های جلال پیشوائیان، اسفندیار منفردزاده و مسعود کیمیایی به هیجان بیاید. اما این نکته‌ها درباره ماجرای موسیقی متن فیلم، نقش‌آفرینی‌ها و ... بارها گفته شده است.
فضاسازی نجفی در خلق صحنه‌هایی تاثیرگذار و نزدیک شدن به شخصیتها قابل قبول است، او توانسته از جذابیتها و طنازی‌های مسعود کیمیایی به نفع فیلم استفاده کند. نماهای گشت و گذار در کوچه‌‌های پائین شهر همراه با کیمیایی، جایی که او می‌خواهد کیک تولد نمادین 'قیصر' را ببرد یا صحنه‌ای که کیمیایی ماجرای پاپیون زدنش را تعریف می‌کند، کارگردان به شخصیت اصلی فیلم نزدیک می‌شود و سیمایی دوست داشتنی از او مقابل دیدگان مخاطب قرار می‌دهد.
در مستندهای دیگری که درباره کیمیایی ساخته شده، سازنده اثر آن قدر تحت تاثیر کاریزمای فیلمساز باسابقه سینمای ایران قرار گرفته که عملا فیلم به پرتره‌ای تبدیل شده که کیمیایی خود می‌خواهد ارائه دهد و در این سالها در عکسها، فیلمها و مصاحبه‌هایش آن را ساخته است، اما در 'قیصر، چهل سال بعد' نجفی توانسته آن قالب جدی و تراژیک کیمیایی را بشکند و به زندگی او و واقعیتی که در زندگی‌اش جاری است نزدیک شود و این مهمترین امتیاز فیلم است.
مسعود نجفی با صداقت به سوژه و فیلمش نگاه کرده و این در نماهای فیلم دیده می‌شود. 'قیصر، چهل سال بعد' سندی درباره تاریخ سینمای ایران است، سندی درباره یکی از مهمترین فیلمهای سینمای ایران و حاشیه‌هایش که پس از گذشت زمان جالبتر به نظر می‌رسند. ایده تیتراژ پایانی و بازیگرانی که ترجیح داده‌اند درباره فیلم حرف نزنند هم جالب و بامزه است. تماشای 'قیصر، چهل سال بعد' نشان می‌دهد که سینمای مستند چه قابلیتها و ظرفیتهایی دارد که معمولا نادیده گرفته می‌شود و این رشک برانگیز است.
منبع:www.pernews.com/news
'قیصر، چهل سال بعد' مروری بر روند ساخت فیلم سینمایی 'قیصر' و تاثیر آن بر تاریخ سینمای ایران است. مسعود نجفی کارگردان این مستند با استفاده از حضور شخصیتهایی که در ساخت 'قیصر' سهمی داشته‌اند این خاطره‌ها را از خلال گپ‌هایی صمیمی و دوستانه روایت می‌کند. فیلم جزئیات جالبی دارد که بیشتر به ماجرای اکران و دیده شدن فیلم برمی‌گردد. در نماهایی عباس شباویز تهیه‌کننده این فیلم درباره استقبال مردم و هجوم به سینماها صحبت می‌کند که کمتر درباره 'قیصر' به این بخش‌ها پرداخته شده است.
اما اطلاعات دیگر چندان تازه و دست اول نیست، البته مخاطبی که کمتر مطالعه سینمایی دارد یا گفتگوهای کیمیایی را کمتر مرور کرده شاید از شنیدن خاطره‌های جلال پیشوائیان، اسفندیار منفردزاده و مسعود کیمیایی به هیجان بیاید. اما این نکته‌ها درباره ماجرای موسیقی متن فیلم، نقش‌آفرینی‌ها و ... بارها گفته شده است.
فضاسازی نجفی در خلق صحنه‌هایی تاثیرگذار و نزدیک شدن به شخصیتها قابل قبول است، او توانسته از جذابیتها و طنازی‌های مسعود کیمیایی به نفع فیلم استفاده کند. نماهای گشت و گذار در کوچه‌‌های پائین شهر همراه با کیمیایی، جایی که او می‌خواهد کیک تولد نمادین 'قیصر' را ببرد یا صحنه‌ای که کیمیایی ماجرای پاپیون زدنش را تعریف می‌کند، کارگردان به شخصیت اصلی فیلم نزدیک می‌شود و سیمایی دوست داشتنی از او مقابل دیدگان مخاطب قرار می‌دهد.
در مستندهای دیگری که درباره کیمیایی ساخته شده، سازنده اثر آن قدر تحت تاثیر کاریزمای فیلمساز باسابقه سینمای ایران قرار گرفته که عملا فیلم به پرتره‌ای تبدیل شده که کیمیایی خود می‌خواهد ارائه دهد و در این سالها در عکسها، فیلمها و مصاحبه‌هایش آن را ساخته است، اما در 'قیصر، چهل سال بعد' نجفی توانسته آن قالب جدی و تراژیک کیمیایی را بشکند و به زندگی او و واقعیتی که در زندگی‌اش جاری است نزدیک شود و این مهمترین امتیاز فیلم است.
مسعود نجفی با صداقت به سوژه و فیلمش نگاه کرده و این در نماهای فیلم دیده می‌شود. 'قیصر، چهل سال بعد' سندی درباره تاریخ سینمای ایران است، سندی درباره یکی از مهمترین فیلمهای سینمای ایران و حاشیه‌هایش که پس از گذشت زمان جالبتر به نظر می‌رسند. ایده تیتراژ پایانی و بازیگرانی که ترجیح داده‌اند درباره فیلم حرف نزنند هم جالب و بامزه است. تماشای 'قیصر، چهل سال بعد' نشان می‌دهد که سینمای مستند چه قابلیتها و ظرفیتهایی دارد که معمولا نادیده گرفته می‌شود و این رشک برانگیز است.
منبع:www.pernews.com/news
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر